เวลา
นวนิยายรางวัลซีไรต์เล่มที่ 2 ของนักเขียน 2 ซีไรต์ “เวลา” ใช้กลวิธีเล่าเรื่องอย่างน่าสนใจคือ ตัวละครผู้เล่าเรื่องเป็นผู้กำกับการแสดงที่ไปนั่งดูละครเวทีที่ได้ชื่อว่าน่าเบื่อในรอบปี “ม่านเปิดขึ้นในความมืด…” ผู้อ่านจะรู้สึกเหมือนกำลังดูละครเวทีที่มีตัวละครเอกคือคนชรา ฉากและบรรยากาศคือบ้านพักคนชราอันทึบทึม ประกอบกับบทสนทนาและเรื่องราวที่ดำเนินไปอย่างเนิบช้า ทั้งหมดทำให้เข้าถึง “เวลา” ของคนชราที่ต้องอยู่ในบ้านพักคนชราที่ดำเนินไปเพื่อพบกับปลายทางคือความว่างเปล่า